लांबलेल्या वाटा...

एकदा माझ्या अंगणात , जा चांदण सांडून

विखुरलेलं आभाळ, पुन्हा एकदा मांडून 

फुललेला प्राजक्त , हवाय मला परत

पसरलेला सुगंध , ओंजळीने भरत

गुदमरलेल्या वाऱ्याला, पुन्हा एकदा वाहायचय

भर दुपारच्या वेळी , तुझ्या सावलीत रहायचय

मिटलेल्या पापण्यांनी स्वप्न तुझी आठवली 

मुसमुसणाऱ्या डोळ्यातच , आजपर्यंत ती साठवली 

खळाळनाऱ्या समुद्रालाही , किनाऱ्याची ओढ असते

वाट पाहणाऱ्या माणसाची आठवण किती गोड असते 

सारेच प्रश्न येऊन , तुझ्यापर्यंत थांबतात 

पण उत्तरच शोधायची तर , ती नको इतकी लांबतात

पावलं उमटवून घेणारी , विखुरलेली माती

ज्याला नावं नसतात , अशी ही नाती 

कधीतरी नकळत , हे दोन्ही हात जुळतात 

अन लांबलेल्या दोन वाटा, एकाच वळणावर मिळतात :)

View Facebook Comments