एखादी गोष्ट अनपेक्षितपणे घडून आल्यावर काय आनंद होतो हे मला आज कळल . मी माझ्या घरी तब्बल ९ महिन्यांनी पाय ठेवला होता .
ज्या घराला मी अक्षरशः लहानाच मोठ होताना पाहिलं .…. अगदी त्याच्या पहिल्या विटेच्या बांधकामापासून शेवटच्या रंगाच्या हातापर्यंत मी सगळ डोळ्यात साठवून ठेवून पाहत आले , ते घर मला माझ्या कुटुंबाइतकच प्रिय आहे . आपल्या घरी राहायचा आनंद काही निराळाच असतो . ते घर सोडताना अगदी जीवावर आलं होत माझ्या . घराला कुलूप लावतान तर अस वाटत होत …… जा सगळे कुठेही , राहीन मी एकटी , माझ्या घराच्या सोबतीला . पण नाही . घरापेक्षा अजून कोणालातरी माझ्या सोबतीची जास्त गरज होती . आणि सगळ मनात साठवून , हुंदक्यांचे झरे गळ्यातच आटवून मी ही निघून गेले जर्मनीला .
अजूनही तो दिवस आठवतो मला . गाडीत बसले तरी निदान एक ४ -५ वेळा तरी मी मागे वळून पाहिलं असेल. माझ्या घराच्या खिडकीचा शेवटचा कोपरा दिसेतोवर मी पहात होते . :) घराचे मला होतेच समजावत "अग …तुझच आहे घर . पळून का जाणार आहे ? परत येशील तेव्हा राहा निवांत " . मी तरी काय सांगणार कोणाला . लहान मुलासारखी अवस्था झाली होती माझी . अहो …. तिथे राहीन अजून मनही न्हवत भरल माझ. आणि वाईट फक्त याचच वाटत होत कि माझ घर आता एकट असणार . आता मी , माझ बाळ , अहो इथे कुणीच नसणार त्याला सोबत म्हणून :(
गेल्या ९ महिन्यात मी अहो ना ९०० वेळा म्हणून झाल असेल . "घरी कुणीच नाही राहत हो , जाऊ न आपल्या घरी . मन नाही भारल माझ अजून मला तेच घर आवडत . एकट असेल हो ते " . तेव्हा ते ही माझी समजूत काढायचे "बाळ , वेडी आहेस का तू ? इथे तू , मी , पिल्ला राहतो ना , मग हे ही आपलच घर ना . इंडिया असो वा जर्मनी . काय फरक पडतो ". :) पण मला पडायचा … फार फार फरक पडायचा.
इथे किचन कट्टा साफ करायला घेतला की वाटायचं माझ्या त्या घरी कट्ट्यावर धूळ जमली असेल फार . देव्हाऱ्यातल्या बाळकृष्णाला कोण घालत असेल रोज तुळस ? का तुळसही सुकली असेल माझी ? आणि रांगोळी ……. येताना काढली होती दारात , पुसालीही असेल आत्तापर्यंत. दिवाळीला सगळ्याच्या घराला आकाशकंदील लटकावले असतील , दिव्यांनी सजली असतील सगळी घर आणि फक्त माझ्याच घरी अंधार असेल . कसं वाटत असेल माझ्या घराला ? हे आणि असे बरेच बालीश प्रश डोक्यात फिरत राहायचे
इतके दिवस प्रतीक्षेत गेल्यावर शेवटी माझं इंडियाला थोडे दिवस मुक्कामाच नक्की ठरलं . भावाच लग्न न्हवत चुकवायच मला आणि घर ही वाट पाहत होत माझ
एअरपोर्ट ते लग्नघर हे वेळापत्रक इतकं टाइट असूनही मी माझी गाडी पुण्यात वळवली . २ दिवसांच्या सलग प्रवासाने मी आणि पिल्ला दोघेही पार थकून गेलो होतो . पण थोड्या वेळासाठी का होईना माझ्या घरी मी थांबणार म्हटल्यावर माझा सगळा क्षीण कुठल्याकुठे निघून गेला . अर्धा तास जरी थांबले घरी तरी भावाच्या लग्नात मिरवायला शक्ती मिळेल माहित होत मला :)
गाडी पार्किंग मध्ये थांबली तशी मी कोणाचीही वाट न पाहता पिल्लाला घेऊन धावत घराकडे गेले . एक एक पाऊल टाकताना मनात सारख वाटत होत ……… ९ महिने नाही उघडल मी घर , कस असेल ? मी ठेवून गेली होते तसच कि थोड धुळीने रंगल असेल ? कुणीच नसेल न इतके दिवस त्याला बरोबर ? एकट राहील माझ घर इतके दिवस (हो …… मी आहे फार भावूक माझ्या घराबद्दल , काय करणार ?)
अगदी अधाशाप्रमाणे कुलूप उघडल आणि पाहिलं पाऊल आत टाकायच्या आताच काहीतरी वेगळ जाणवलं मला .कुणाचातरी एक नाजूक आवाज झाला . माझ घर एकट नाहीये. मी नाही मग कोण आहे घरी ? धुळीत माझ्या बाळकृष्णाची पावलं उठवत मी सगळ घर शोधून पाहिलं . कुणीच न्हवत पण हिरमोड नाही झाला माझा . जाणवत होत , कुणीतरी आहे इथे . कुणाचातरी आवाज झाला दार उघडल्याबरोबर .
माझी नजर चहूबाजूंनी भिरभिर फिरत होती . तोवर पिल्लाचा आवाज आला . "Mamma , Come here . baby pigeon" आणि मी धावत गेले . माझ्या पिल्लाला मी इतक आनंदी कधीही पाहील न्हवत . त्याचे इटुकले डोळे विस्फारून तो कबुतराच्या पिल्लांना पाहत होता . माझ्या स्वयंपाक कट्ट्याच्या वरच्या बाजूला या कबुतरांनी आपला छोटासा संसार थाटला होता . आणि त्यात त्यांची दोन दिवसांची २ गोंडस पिल्ली . :) मला काहीच सुचेना . माझ्या पिल्लाला जवळ घेऊन मी नुसतीच हसत होते नी डोळ्यातून आनंदाश्रू :)
किती आणि कसे आभार मानू त्या कबुतरांचे मलाच कळेना . माझ घर मी नसतानाही जिवंत ठेवल त्यांनी . संसार केला , नवीन पाहुणे आणले घरी :) माझ्या घरी :) माझ घर एकट आहे ही मला वाटणारी खंत निष्कारण होती . एकट न्हवतच ते कधी . आम्ही नाही राहिलो पण त्या कबुतराच कुटुंब होत न इथे रहायला :) आपल्या कुणालातरी आपण एकट नाही सोडून आलो हे समाधान फार मोठ वाटल मला त्या क्षणी .
घराच्या exhaust fan च्या फटीतून आत येउन या कबुतराने आमच घर निवडल होत , त्याच्या पिल्लांसाठी :) काही क्षणात बरीच चित्र डोळ्यासमोरून पुढे सरकत होती . त्यांनी दिवसरात्र मेहनत केली असेल घरट्यासाठी , जशी आम्ही दोघांनी केली तशी . आपल्या गुटूरर…… गुटूरर…… आवाजाने पहाटे जाग केल असेल घराला माझ्या . आम्हा दोघांसारखे हे ही एकत्र जेवले असतील कधीतरी माझ्या घरी . घरावर विश्वास ठेवून रात्री निवांत झोपही काढली असेल . ओसंडून प्रेमही केल असेल एकमेकांवर…… आमच्यासारख , कदाचित त्याही पेक्षा जास्त :)
घरी पिल्लांच आगमन झाल्यावर पिल्लाच्या बाबालाही तितकाच आनंद झाला असेल जितका आमच्या बाळाला ऑपरेशन थियटरमध्ये डॉक्टरने ह्यांच्या हातात दिल्यावर त्यांना झाला होता . पिल्लाच्या चिवचिवाटाने माझ घर पुन्हा भरून गेल असेल . आर्यही असाच घरभर खेळायचा आणि त्याच्या पायातील तोडे वाळ्याच्या , घुंगराच्या आवाजाने माझ घर भरून जायचं . ते हि त्याच्याबरोबर लहान व्ह्यायचं. पाहिलं पाऊल टाकताना त्या भिंतीनीच तर दिला त्याला आधार :)
कबुतराच्या आनंदात मी सगळ घर साफ केल . त्यांच्या संसाराच्या काही कट्या खाली पडल्या होत्या . त्या सावरून ठेवल्या . बाकी आमच्या आवरून ठेवल्या :) पण घरट हलवायला मन होईना . २ दिवसांची पिल्ली . कशी राहतील बाहेर ? कुठे राहतील ? असतील कि नाही मी काढाल बाहेर तर ? माझ घर पुन्हा एकट होईल . हे आणि असे विचार . तेवढ्यात माझ्या पिल्लाने माझं कोड सोडवलं "Mumma, राहू दे त्यांना इथे " :) आता तर पिल्लाचही मन मोडायला होईना . घरी सगळ्यांना समजावून मी त्या कबुतरांना अजून थोडे दिवस देवून टाकल माझ घर . काय होईलअजून एकदा स्वच्छ कराव लागेल मला , करू की त्यात काय :)
आणि कबुतरांच्या पिल्लांना आमचा त्रास होणार नाही याची पूर्ण काळजी घेत , थोडाही गलका न करता , अगदी समाधानाने घराबाहेर पडले . माझ घर आता एकट न्हवत . :) आणि भावाच्या लग्नाचा मुहूर्तही होताच ना गाठायचा :) अजून एका नव्या संसाराची साक्षीदार बनायला निघाले होते मी .
कुलूप लावता लावताच ह्यांना call केला . जे मनात होत ते सगळ एका श्वासात बोलून टाकल . शांतपणे ऐकून झाल्यावर ते एवढंच बोलले "वेडी आहेस तू . तुझ घर कधीच एकट न्हवत . रोज आठवण काढतेस न तू न चुकता . राहू दे त्या कबुतरांना घरी आपल्या. तू आहेस ना खुष मग झाल तर . मला अजून काय हवंय :)"
माझं घर आज मी एकट टाकून न्हवते जात :)
View Facebook Comments
