इथे जन्मते कविता

त्याच जगण असह्य करणारा
आजूबाजूला जबरदस्ती रेंगाळणारा
तिचा तो किरकिरी आवाज
कधीतरी कंटाळून दूर लोटला
की ती त्याच्या ओंजळीत मागायची हुंदक्यांच दान
पावसासारखी कोसळणारी तिची असावं
अन निळ्या जांभळ्या डोळ्यातली शाई मिसळून
शुभ्र कोऱ्या कागदावर जन्म घ्यायची
तिची "तू जवळ नसताना " सारखी सरलेल्या दिवसांची कविता

त्याच पावित्र्य हिरावू पाहणारा
रोज नवी कारण घेऊन , दुरावूनही लपेटून बसणारा
तिचा तो नकोस वाटणारा स्पर्श
कधीतरी रागारागाने भिरकवला हात
की ती आठवण करून द्यायची मनगटावरच्या धाग्याची
सगळ्या सीमा मोडू पाहणारी तिची मैत्री
अन त्याच्या डोळ्यातला नेहमीचा कोरडेपणा मिसळून
वहीच्या शेवटच्या पानावर चोरून उमलायची
तिची " कस जगायचं ….तुच सांग " सारखी नात्यांच्या गुंत्याची कविता

त्याची नको इतकी धांदल उडवणारा
कितीही सावरला तरी पसरून बसणारा
तिचा तो लहरी स्वभाव
कधीतरी वैतागून नाहीच काढला राग
की ती तोलायला सुरु करायची समजुतदारपणा त्याचा
अकारण वाहवत जाणारी अखंड बडबड तिची
अन त्याचा शांत जलाशयाचा निश्चल चेहरा मिसळून
कट्ट्यावरच्या भुट्ट्यासहित पायदळी हरवायची  
तिची "हे अस नसत रे … " सारखी तक्रारीची कविता

त्याला नेहमीच कंटाळवाणी वाटणारी
कितीही टाळल तरी समोर येउन बसणारी
तिची ती कवितांची चळ
तिच हे सगळ वाचण अखंड चालू असायचं
तिच्या शब्दाचे झरे , त्याच्या डोळ्यासमोर कोरडेपणे वाहायचे
अक्षर घुसायची कानात फक्त अन अर्थ पानावरच राहायचे
कधीतरी न राहवून केले त्या पानाचेही कपटे

त्याने वाचण सोडून दिलंय
तसं तिनेही लिहायचं सोडलं
वाऱ्यावर भिरभिरत राहतात शब्द , शाई घरभर सांडते
कागदाचे तुकडे आठवून ती मग स्वतःशीच भांडते
काळीज भळभळत
हात थरथरतो
वाढायला लागत मस्तकवरच्या
रागीट शिरेच बांडगुळ
पण कविता आता इथे जन्मत नाही

View Facebook Comments