अन हा माझा निरोप

सूर्योदय पाहायला मिळण्याइतकं सुख कशातच नाही . या आनंदाची तुलना कशाशीही होऊ शकत नाही . फक्त यासाठी सगळी कामं गडबडीने आवरून बसते मी पहाटे पहाटे . 

झाडांच्या दाटीवाटीत आपलं  छोटस घर   
या छानश्या कौलारू घराची टुमदार गच्ची
समोरच्या खिडकीत मिणमिणता दिवा 
बसं जोडीला उगवता सूर्य असायला हवा 

अंगाला लपेटलेली शाल , श्वासावाटे बाहेर येणारा धूर
कुठेतरी रंग बदलल्याचा भास होतोय क्षितिजावर दूर 
सगळीकडे बर्फाची चादर , बाहेर तापमान उणे 
अहो सुर्यनारायणाने आत्ताच शृंगार करायला घेतलाय म्हणे 

हातात कॉफीचा मग , थंडीने कापणार अंग 
या वरच्याची रंगरंगोटी पाहण्यातच डोळे झालेत दंग 
क्षणापूर्वी कोपरा अन कोपरा काळोखाने होता भरला 
उगवणाऱ्या पहिल्या किरणासमोर आज चंद्रही हरला 

वाटत होत… कुठल्या ब्रशमधून असतील निघत हे रंग 
इतक्या  सुंदर आकाशाला कोण देत असेल अभ्यंग 
किरणोत्सवासारखं महालक्ष्मीच्या सगळ उजळतय
ढगाआडून इतक्या पहाटे कोण दिवे पाजळतय 

हिऱ्यासारखा चमकतोय बर्फही पायाखालचा
प्रत्येक ढग नवा भासतोय जणू न्हवेच हा कालचा 
कितीकिती आणि काय म्हणून साठवून ठेवू या डोळ्यात 
कुणी सुगंध भरला या उमलणाऱ्या कळ्यात 

दिवसाची सुरुवात बस्स अशी व्ह्यायला हवी 
पक्षांच्या किलबिलाटाबरोबर एखादी ओळ आपणही गुणगुणावी 
उगवत्या किरणासारखा दिवस सुखाने भरून जावा 
अन हा माझा निरोप त्या चित्रकाराला पोहोचायला हवा 

View Facebook Comments