वक्तृत्व स्पर्धा

आज मराठी भाषा दिवस !

त्यानिमित्ताने आठवणी ताज्या झाल्या . जणू काही कालच घडून गेल्यासारख्या .  पण तरीही काही माझ्यापासून फार लांब गेल्यासारख्या

कानातून बाहेर येणाऱ्या गरम वाफा … स्वतःच्याच श्वासाचा ऐकू येणारा आवाज
छातीची धडधड शेजारी बसलेल्या मुलीलाही ऐकू यावी इतकी वाढलेली
घट्ट आवळलेली मुठ !!! चहुबाजूनी स्वतःचंच नाव पुकारल्याचा भास …….
नजर समोर उभ्या असलेल्या माईकवर खिळलेली……. यातून आपलाच नाव घेतलं जाणार असल्याची खात्री .
व्यासपीठावर कुठल्या बाजूच्या पायऱ्यानी चढायचं अगदी हे ही जवळ जवळ ठरलेलं !
पायाच्या बोटांची एक विशिष्ठ हालचाल ,
वर्गशिक्षकांनी वळून पाहिल्यावर खोट खोट हसू ……. जणू काही मी फार relax आहे
:)

हा अनुभव कित्तीतरी वेळा घेतलाय ……… अजूनही घ्यावा वाटतो … हेवा वाटावा असा …. माझी वक्तृत्व स्पर्धा मी फार miss करतेय आज

याची कित्ती बक्षिसं मिळवली याच खरच काही गणित नाही माझ्याकडे . शाळेतील,शाळांतर्गत , संस्थेची , बाहेरील बरीच .
मराठी वक्तृत्व , हिंदी वक्तृत्व , इंग्रजी वक्तृत्व , हिंदी कथाकथन … सगळीकडे दरवर्षी न चुकता प्रथम क्रमांकाची बक्षिसं माझ्याच नावे असायची :)

वार्षिक बक्षिसं वितरण समारंभावेळी मुख्याध्यापकही म्हणायचे "अग , दुसऱ्या कोणाला कधीतरी घेऊ देत जा :)"
हो …… आणि कारणही तसच असायचं . मला त्या दिवशी विद्यार्थिनींच्या रांगेत न बसवता कडेला उभी करायचे ……. शिक्षा दिल्यासारखे . का ? तर म्हणे , तुला सारख जावं लागत व्यासपीठावर . तू आपली बाहेरचं थांब . :)
आणि आमचे शिपाई मामा असायचेच माझ्या मदतीला . माझी बक्षिसं माझ्या त्या चिमुरड्या हातात मावायची नाहीत ना

मी इयत्ता पहिलीत असताना पहिल्यांदा भाषण केल . "माझा आवडता नेता , महात्मा गांधी " .माझ्या काकांनी लिहून दिल होत . वकील आहेत ते पण त्यांच्या कामातून वेळ काढून त्यांनी जर मला त्या दिवशी मदत नसती केली तर कदाचित आज मला हे काहीही मिळवता नसतं आल
त्या दिवसापासून माझी त्या व्यासपीठाशी  , माईक शी मैत्रीच झाली . कधी दडपण नाहीच आल .  उलट त्या सगळ्याची दिवसेंदिवस चटक लागल्यासारख झालं .

तो टाळ्यांचा कडकडाट मला हवाहवासा वाटायला लागला . समोर बसलेला प्रत्येकजण मला ऐकतोय याचा अभिमान वाटायचा . आई बाबांना वाटणार समाधान माझ्यासाठी लाखमोलाचं होत . ती कौतुकाची वाक्य , डोक्यावरून फिरवलेले हात , प्रेमाची नजर या सगळ्याच्या मी अक्षरशः प्रेमात पडले . हे सगळ मला पुन्हा पुन्हा हव असायचं . प्रत्येक वेळी तो क्षण जिंकल्याचा आनंद नव्याने अनुभवायचा असायचा .

यासाठी आईने काही कमी कष्ट घेतले असतील का …… रात्र रात्र जागायची माझ्या तयारीसाठी . शब्द फेकायची पद्धत , आवाज कुठे चढवायचा , कुठे उतरवायचा , भावनिक प्रसंगी तो थोडा कापलाही पाहिजे , हातांची हालचाल कशी असायला हवी , आपल्या प्रत्येक अवयवचा उपयोग कसा करायचा डोळे, ओठ , तळहात , भुवया कपाळाच्या आठ्या नकाच मुरडण या आणि अश्या बऱ्याच गोष्टी तिने मला शिकवल्या . आरशासमोर उभं राहून तयारी केली की आपल्या चुका  आपल्याला दिसतात असं म्हणायची ती . अगदी बरोबर होत ते. मी ऑफिस प्रेझेन्टेशन वेळीही हे उपयोगात आणते . नशीब लागत अशी आई मिळायला . कुणीही घडीव दगड जन्माला घालत नाही . मातीच्या गोळ्याला घडवावं लागत आणि तिने ते अगदी कसोशीने केलं .

कित्ती सही होत ते सगळ ! स्पर्धेआधीची तयारी , उत्सुकता , चढाओढ, मुद्दे लिहिलेला कागद अगदी शेवटच्या मिनिटापर्यंत हातासमोर असायचा , वेळेत सगळ संपवायची घाई , वेळेआधी दर १ मिनिटाला वाजणारी बेल , विसर पडवा म्हणून कुणीतरी मुद्दाम खाली सांडलेली  कंपास पेटी, त्या नंतरची ती नजरेने सुरु झालेली भांडण

खोट कशाला बोलू ……… भाषण सुरु करण्याआधी सगळीकडे एकवार नजर फिरवायचे ….  हे लोक मला टाळ्या वाजवणार याच समाधान . मग हातात हात धरून बेल वाजली कि बोलायला सुरवात . आवाज कापू द्यायचा नाही , हातांची थरथर कोणाला दिसता कामा नये म्हणून ते सगळे हातवारे ……. आणि मला सगळे चिडवायचे "किती भाकऱ्या थापाल्यास भाषण संपेतोवर :) "     भीती अजिबात वाटत न्हवती असही नाही काही पण एक बालिश विश्वास ……. माझ्या मावशीने विणलेल स्वेटर मला फार लकी होत अस वाटायचं मला . अजूनही वाटत . कित्तीही कडक ऊन असलं तरीही स्पर्धेदिवाशी मी दिवसभर घालून फिरायचे ते . आणि खिशात आईचा फोटो . तिचा चेहरा आठवला की मला सगळ आपोआप आठवायला सुरु व्हायचं . घरचे सगळे म्हणतात ना मला अजून 'आई माझा गुरु … अमृता हो जा शुरू !!! ' :D

काय पण दिवस होते न ते . स्वतःच्याच प्रेमात पडायचे .  आपल्याला शंभर लोकांसमोर न अडखळता बोलत येत हे माझी मला आवडणाऱ्या गोष्टींपैकी एक !

कशाला मोठे झालो ? उगाच लग्नाबिग्नाच्या भानगडीत पडले असं वाटत ना :) लहानपणच मस्त होत .  अजून स्पर्धा जिंकाव्या वाटतात , अजून उभ राहावं वाटत त्या व्यासपीठावर . बक्षिसांच्या गठ्ठ्यात अजून बरीच भर करावीशी वाटतेय . आरशासमोर उभं राहून बोलावस वाटत . शेजारचे काहीही म्हणोत .

टाळ्यांचा कडकडाट पुन्हा एकदा ऐकायचा आहे .
आणि प्रथम क्रमांक ……. अमृता जाधव !!!! कान अतुरलेत हे वाक्य ऐकायला

View Facebook Comments